İsmail bin Ca‘fer es-Sâdık (719/728 - 755), İmam Cafer-i Sadık'ın en büyük oğlu ve Şiîliğin İsmâilîyye Mezhebi'nin ismini aldığı şâhsiyettir.
Babasından önce öldüğünden fiilen imâm olamamıştır. İsmâilîyye'ye göre İmâmet İsmâ‘îl bin Câfer el-Mûbarek’in oğlu Yedinci imâm olan "Muhammed bin İsmâ‘îl eş-Şâkir" ile devam eder.
Abbâsîler devrinde (M. 750 – M. 1258) çeşitli Şîʿa fırkaları tarafından yönetime karşı gizli bir muhalefet hareketi tertip edilmekteydi. Bu muhalefet gruplarının arasında Ön-İsmâ‘îlî topluluklarının destekçilerinin en tanınmışlarından olan “Mûbârek’îyye” adı verilen topluluk ta yer almaktaydı. İsmâ‘îlî düşünce sistemine göre, İmâm Câʿfer es-Sadık (M. 702 – 765) ikinci oğlu olan İsmâil bin Câ'fer el-Mûbarek’i (M. 719 ÷ 722 – 762) İmâmet’e veliaht olarak tayin etmişti. Bununla beraber, İsmâ‘îl’in babasından evvel vefat etmesi üzerine, onun ölümünü kabullenen "Ön-İsmâ‘îlî fırkaları" İsmâ‘îl’in en büyük oğlu olan Muhammad bin İsmâ‘îl’i (M. 746 – 809) imâmları olarak tanıdılar. İsmâ‘îl bin Câ’fer el-Mûbarek’in ölümünü kabullenemeyeyen ya da gayba halinde gizlenen Mehdi olduğuna inananlar ise “Yediciler” veya “Yedici İsmâ‘ilîler” olarak tanımlandılar.
Orijinal kaynak: ismail bin ca'fer es-sâdık. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page